Gert en Leida zijn teruggekomen uit Griekenland. Na een weekje herstellen is het weer tijd voor de alledaagse dag.
Maar eerst nog even een feestje.
Opgehaald in een open auto, met de boerenkapel, een rode loper voor het café, veel belangstellenden, een gaaf kado en verder een paar lekkere biertjes!
Om met Cock Roest te spreken: “Het was geweldig, maar nu niet meer doen!”
Lang laten staan.
Nu meer dan verdiend.
De oogjes zijn hier en daar wat nat…
Brokjes worden weggeslikt.
Slik. Daar ging die van mij.
Hij heb het gedaan.
Gert heeft de Spartathlon volbracht.
We gaan even een biertje drinken.
Alvast superbedankt voor alle geweldige steun!
Hij komt eraan.
Hij gaat het doen.
De voeten kussen van Leonidas.
Voor alle duidelijkheid: hij heeft tot 19:00 uur de tijd.
Maar het blijft spannend ;-)
Hij komt echt wel.
Rustig maar.
Jullie kennen Gert toch.
We gaan proberen Gert’s binnenkomst live uit te zenden. Hang me er niet aan op: batterijen, ontvangst, serverbeschikaarheid daargelaten.
Waarschijnlijk over 1-1,5 uur.
Maar als ie gek genoeg is, kan het ook eerder ;-)
Volgens ons gaat het gebeuren.
Maak je maar klaar voor feest.
Nog 15,8 kilometer.
Anderhalf keer Loop-naar-de-pomp!
Maar nu dan wel in 30 graden en met bebloede voeten.
Want reken maar dat dat zo is.
Ik spreek uit ervaring: vorige keer heb ik Gert’s schoenen afgestroopt. Die hadden toen 156 km gelopen.
Nu wellicht 246…
Gert ruikt Sparta.
Hij ruikt het.
Er stappen nog steeds renners uit, bij bosjes.
Blijft de geur aantrekkelijk genoeg?
Beslis zelf maar…
Haalt ie Sparta?
We weten het echt niet.
Sommigen denken dat we de spanning er slechts inhouden. Maar Gert heeft het echt heel moeilijk.
Hij geeft zelf aan dat het op is.
220 kilometer rennen.
En dan nog 26 kilometer moeten.
In 7 uur.
De rekenaars onder ons zeggen dat dat past: 3-4 km/u x 7 uur.
De pessimisten onder ons zeggen: hij heeft geen kracht meer, zoiets kan gewoon niet.
De optimisten zeggen: het zou moeten kunnen, geloof het maar!
De Gert-kenners zeggen: hij gaat door, wat dan ook.
Op dit moment zijn we optimist, pessimist, rekenaar en Gert-kenner tegelijk…
Om het cirkeltje even rond te krijgen, dit is het eten dat Gert al zo’n 28 uur probeert weg te stouwen…
Eet smakelijk daar in Noordeloos!
Voor degenen die dat nog niet wisten, er is op dit moment een Gertgaat-ontbijt in het Zwarte Paard, georganiseerd door Bianca. Een kleine impressie…
Jack en ik vroegen ons af of jullie Gertgaat-ontbijt net zo lekker is als dat van ons… 
Gert komt naar boven gerend.
We proberen zo het live te laten zien.
Hopelijk werkt het.
Kunnen jullie een groepsfoto of sfeerfoto sturen naar timselders@msn.com zometeen van het ontbijt?
Dan laten we die aan Gert zien. Dat helpt op dit moment enorm!
Hoe ver zou jij lopen met voeten waarvan de vellen afhangen, waarvan de blaren op je eelt staan, en waar de nieuwe blaren zichzelf al manifesteren onder de oude blaren?
Ik niet zover. Of eigenlijk helemaal niet.
Maar dat deed ik ook al niet met gezonde voeten. Maar da’s een heel ander verhaal…
Nu, Gert die doet dat wel.
Nu nog zo’n 48 kilometer.
Zeg maar een stevig marathonnetje.
Dit op de foto lijkt op een zacht tapijtje voor pijnlijke voeten, maar hiermee meten ze de doorkomsttijd. Zoals jullie inmiddels weten ;-)
Een ding is fijn voor de renners.
Die hele dikke donkerte van de nacht is weg.
De zon is er weer en zorgt nu voor een aangename warmte.
Over een paar uur, Gert moet er nog zo’n zeven, wordt het natuurlijk weer te warm.
Het is ook nooit goed…
Dat lijkt er inderdaad op.
Gert wil absoluut verder, maar kan dat met compleet kapotte voeten?
Hij slikt nu Iboprufen, en kan ernaast Paracetamol gaan slikken.
Hij is daarnaast ook erg misselijk.
We hebben een raar onderbuikgevoel…
Ojee, hebben we te vroeg gejuicht?
Gert’s voeten zijn kapot. We moeten aan de pijnstillers. Pijn kan ie hebben, maar bij kapotte voeten houdt het meestal wel op…
Het gaat errug goed met Gert.
Hij is wedstrijdjes in wedstrijdjes aan het doen, hij praat al over meters bier vanmiddag, over een finish voor het einde van het ontbijt.
Wat is dit toch geweldig!
P.S. Overigens moet ie nog wel even 73 kilometer lopen. Twee kleine
marathonnen…
Tja, volgens ons hoeft Leida niet meer naar Griekenland.
Kijkend naar hoe Gert nu telkens steeds sneller binnenkomt, moet het gewoon gaan lukken!
Gert gaat de berg op.
Wat houdt hem nog tegen?
Gert komt de berg over. Jack en ik weten het nu zeker.
Of ie het haalt, nog niet helemaal.
Maar dat ie over de berg komt is zeker.
Nu ie verder is gekomen dan de vorige keer in beduidend betere staat, staat de berg hem in ieder geval niet in de weg.
En dat is balen voor ons als begeleiders.
Opblijven, nog meer bananen voeren, al die grappen aanhoren, zometeen in Sparta nog viezere sokken uittrekken…
Maar ja, hebben we een keuze?
Trouwens, voor alle duidelijkheid, als ie de post haalt waar hij de vorige keer eruit moest, dan moet ie echt aan de bak.
Hij moet dan 600 stijgen in 8 kilometer!
En mocht er iemand zijn die niet weet hoeveel dat is, wellicht helpt dit plaatje…
Dit was de plaats.
Dit was de plek waar het de vorige keer moest gebeuren.
Gert moest er toen uit.
Nu ook?
Hij heeft een waanzinnige tocht voor de boeg van 11 kilometer, op een steile donkere bergweg.
Hopelijk komt ie verder dan toen…
Overigens moet ie daarna een of ander geitenpad over. Nog waanzinniger…
Het CP35 dingetje…
Gert liep meteen over de mat, het werkte niet, deed dat nog eens en kon verder lopen. Alle binnenkomsten worden tevens met de hand bijgehouden. De code is alleen maar om op internet de renner te volgen en heeft geen gevolg voor de verdere race.
Gaan we het nu niet meer over hebben.
Ok.
Gert binnen op 11:16.
1 minuut na schema.
Daar hebben we het dus even over gehad. Dat mag niet meer gebeuren. Gert knikte lijdzaam en beloofde harder te rennen.
Hij mocht daarna weer verder van ons.
Kijk, je kunt niet alles over je kant laten gaan…
Ik word nu ietwat zenuwachtig. Hier ging het per slot van rekening de vorige keer toch ook mis. Waar is ie nu? Gaat het nog?
Jack vindt dat vooralsnog nergens voor nodig.
Meestal vind ik dat niet, maar nu hoop ik zo dat ik geen gelijk heb…
Even onbeschaamd gebruik maken van het moment…
Stel je voor dat je een plek in je eigen dorp hebt waar je lekker met elkaar kunt feestvieren, muziek maken, kletsen, toneel spelen, sporten en nog veel meer?
Net zoals deze Grieken hier in hun multifunctionele dorpshuis in Malandreni.
Lijkt je dat wel wat in plaats van een gesloten dorpshuis en sportzaal?
Kom dan op 3 oktober om half acht naar het dorpshuis om voor ons dorpshuis/sportzaal/peuterspeelzaal/etc te knokken!
Misschien heet het wel ’t Noorderhuis…
Uiteraard maken we grapjes over het verkeerd lopen van Gert. Maar misschien is het ook fair om even toe te lichten hoe en wat.
Simpel, het is fucking donker.
Zo donker kennen we dat niet in Nederland.
Op de foto hieronder hebben wij nog onze autolichten. De renners hebben een LED-lampje op hun hoofd.
Daarnaast zijn de Grieken, of in ieder geval die Grieken die de Spartathlon organiseren, niet heel goed in richting aangeven. Hier een lintje, daar een pijltje, dan weer een bordje en vaak helemaal niets.
Samen met de donkerte betekent dat spoorzoeken. Maar wel rennend spoorzoeken. Met 120 kilometer al achter de kiezen.
Gelukkig heeft Gert besloten dat ie niet verdwaald, deze keer!
Gert is binnen en alweer weg.
Met een yoghurt en soep achter z’n kiezen.
We verwachtten hem rond kwart over negen, maar hij kwam binnen om vijf voor negen.
Meer dan prima op schema…
Om tien over negen ging ie weer.
Op naar de 140 kilometer, CP 40.
We staan hier met een koppel Noordelozers te wachten. Op de plaats wat we vorige keer ‘het slagveld’ noemden…
Nu is het anders.
Het is gewoon gezellig.
Nu wachten tot ie binnenkomt.
We verwachten ‘m in een half uur.
Bedenk wel dat ie nu pas net over de helft is.
…
Effe stil zijn.
…
Nog even stil zijn.
…
Nog 120 kilometer.
Nog 120 kilometer.
Vraagje aan jullie: hebben jullie iets van een live-uitzending gezien?
Dan weet ik of het werkt.
Jullie vragen je misschien af wat dit is.
Dit is, naast een doodgewone pleister rond Gert’s gekneusde rib, een symbool voor wat er nu gebeurt…
De beste man lijkt alle schroom van zich af geworpen te hebben.
Hij komt veel vroeger dan verwacht binnen.
Hij heeft er veel ingehaald.
Hij heeft een hartslag van 144, berg op.
Hij maakt grapjes.
Hij drinkt een bakkie koffie met chocola.
En, hij heeft het er over dat ie de derde Nederlander is.
Kortom, Gert gaat los.
PS. Hij weet nog niet dat Lantink eruit is…
We zullen de binnenkomst rond 20:00 proberen live uit te zenden, afhankelijk van ontvangst, aanwezige licht en Gert’s staat…
Jack maakt het lampje voor Gert even klaar.
Let wel, de afstand tussen de renners is meestal honderden meters. Dat betekent dat je in het pikkedonker loopt op een bergpad.
Lampje is dus handig. 
Dit is wel bijzonder. Toen Gert de vorige keer de bergen inging, was het donker. Nu schemert het nog niet!
Wat is er met deze man aan de hand?
Toen we net de route naar het volgende support-punt reden, konden we hem niet vinden.
“Hè, deze man liep toch voor hem? En deze toch ook?”
“Zijn we hem dan voorbij gereden??”
“Is ie bij een waterpost beland?”
Nee hoor, daar liep ie. Veel verder dan we voor mogelijk hielden.
We gaan nu de bergen in.
Het wordt nacht.
Hij moet nog 120 kilometer.
Hij is nog niet op de helft.
Gaat het niet te gek??
Blaast ie zich niet op?
We maken ons serieus wat bezorgd…
Even voor de rekenaars.
Gert moet die berg over.
Dan zijn er namelijk veel ruimere limieten.
Hij moet om 7:30 uur over de berg zijn, checkpoint 52.
Bovenop de berg om 5:50, CP 48.
In Lurkia om 3:10, CP 43.
In Malandreni om 1:50, CP 40 (hier is ie de vorige keer fout gelopen)
In Nemea om 23:00, CP 35.
Nu is hij om 18:10 in Zevgolatio binnengekomen, CP 29.
Ruim op tijd. Hij had hier om 19:45 binnen moeten zijn.
Moraal is goed.
Hartslag terug naar 130.
Heeft gegeten.
Voelt de druk maar blijft vastberaden.
We zijn in Zevgolatio.
Eigenlijk het Noordeloos van Griekenland.
Kijk dat zit zo.
In Athene weten ze niets van de Spartathlon. Interesseert ze ook niets. Stukkie verderop ook geen Grieken langs de weg.
Maar hier, in Zevgolatio, mensen langs de weg, mensen op terrasjes, kinderen op straat. Leuk dus.
Zoals we dat in Noordeloos zouden doen…
Gert gaat door.
Op weg naar 103 kilometer.
Gaat redelijk.
Ligt goed op schema.
Zolang ie niet verkeerd loopt, en geen kramp krijgt, en niet moet overgeven, niet instort, zijn enkels niet verzwikt, geen diarree krijgt, zijn hartslag te hoog is en nog zin heeft, kan het goed komen ;-)
Rustig supporteren kan ook.
Stoeltje, krantje erbij.
We hebben de opdracht gekregen van dochterlief Patricia om haar vader vol te stouwen.
Dit is hetgeen onze lopende restaurantgast besteld heeft.
Nu maar hopen dat ie er ook echt iets van eet…
Gert is binnen.
Hij heeft hard gelopen. Ligt een uur voor op z’n schema van vorige keer.
Hardslag iets te hoog naar z’n zin: 150-145. Bovenbenen wat pijnlijk, weinig last van achillespezen.
Nasi, half banaantje. En een bak koffie. Of het hoort, weet niemand.
Voelt zich er al behoorlijk doorheen.
Maar vastberaden als altijd.
In deze laatste versie van de Spartathlon hebben alle renners een chip op hun schoen. Met deze chip wordt de tijd gemeten bij elk checkpoint. Alle renners moeten over de mat!
Dit staat Gert zo te wachten!
Een bossie oranje Noordelozers.
Met veel lawaai…
En dan loop je daar, in Griekenland.
Een echte authentieke race.
Dwars door de raffinaderijen.
Jack staat al te kokhalzen.
Laat staan de renners…
De begeleiders hadden nog een discussie: wie plakt de officiële begeleidingsstickers? Jack of Tim?
Toch maar de plakexpert ;-)
We hebben ‘m in het vizier.
Op 55 kilometer van de start. Na 5 uur en een kwartier. Dus rond 10 km/uur.
Volgens schema.
Het zag er steady uit.
Anderen lopen al…
Wij weten ook niet hoe het met Gert gaat. Jack en ik proberen zometeen van de snelweg af te gaan en Gert ergens voor de eerste post te zien.
We mogen hem dan nogmaals niet helpen.
Wat we wel weten dat het hier 27 graden is en een lekkere bries.
Volgens Loop-naar-de-pomp standaard belachelijk warm. Hier een herfstig temperatuurtje ;-)
Tja, wat kun je anders…
Pas over een uur of vijf kunnen we zien hoe het Gert gaat.
Toch bijzonder.
Er zijn veel renners die elkaar (her)kennen.
Ook Gert.
Een daarvan is het Japanse dametje van 1 meter 45, dat de vorige keer naast Gert op de foto stond bij de start.
Nu staan ze weer naast elkaar.
Zij heeft het alle keren nog gehaald.
Gert deze keer ook?
En Gert?
Die is klaar voor.
Zover je voor zoiets klaar kan zijn…
Voor de kenners: deze keer was het een rustige rit. We waren keurig op tijd deze keer…
Als je wil weten hoe het de vorige keer gegaan is, moet je even naar onder scrollen.
Met meerdere bussen worden de renners naar de Acropolis gebracht.
We gaan naar bed.
Morgen om 6 uur zijn we er weer.
Ja, er wordt vandaag veel gegeten.
Vanavond bergen spaghetti, met minestronesoep, ham, brood en banaan . Voor Gert dan.
Wij missen de heerlijke sauzen van Aad, de vader van Bianca, de eigenaresse van de kroeg!
Oh, Gert gaat voor de tweede ronde. Daar zal vast nog wel een derde bordje bij komen.
Maar wees niet bang, hij loopt het er allemaal van af!
Soms zullen we, afhankelijk van de situatie en de ontvangst, een stukje live uitzenden. Hou de livestream op deze site in de gaten!
Ja, dat betekent eigenlijk dat je er continu voor moet gaan zitten…
Gert is een geboren & getogen Noordelozer, ijzervlechter van beroep en 48 jaar.
Na jaren gevoetbald te hebben, heeft het loopvirus hem te pakken gekregen. Niet gewoon een stukkie lopen, maar liever hele einden...
Gert gaat! 
Reacties van lezers